Zeikblog

Het gaat mij heel makkelijk af om het positieve te zien in een situatie. Even slikken, en weer doorgaan. Vandaag niet. Vandaag vertik ik het. Vandaag ga ik eens een goed potje zeiken. Voel je zeker niet verplicht om verder te lezen. Ik raad het je niet aan.

Soms denk ik: de rek is eruit. Ik heb al zo vaak een terugval gehad, en ben daarna weer opgekrabbeld. Ik lijk haast oneindig geduld te hebben, zolang het maar beetje bij beetje vooruitgaat. “Elke dag een beetje beter,” zei mijn schoonmoeder vorig jaar. “Ja!” dacht ik, “dat klinkt goed!” Maar het gaat niet elke dag een beetje beter. Het gaat soms beter, soms slechter, vaak gaat het vooruit en soms lijk ik dan opeens weer terug bij af. ‘Ga direct naar de gevangenis, u komt niet langs start en ontvangt geen salaris.’

Gevangen door de pijn. De consequenties van 'foute keuzes' zijn voor mij zo groot. Om een idee te geven:
Als ik een keer te veel heb gedaan, bijvoorbeeld te veel lopen of fietsen (dat wil zeggen enkels of knieën overbelast), kan ik daar maanden of zelfs jaren last van hebben. En het blijft altijd een zwakke plek. Heb ik net - gedwongen geduldig - maandenlang opgebouwd zodat ik een rondje van 20 minuten kan wandelen, ben ik plots weer terug bij 2. Met het opbouwschema dat past bij mijn klachten duurt het dan bijna een halfjaar om weer terug op niveau te zijn. Als ik niet eerder al terugval, zoals nu. 

Ik wil eens flink over de schreef gaan en het niet hoeven bekopen met buitenproportionele gevolgen. Ik ben zo moe, zo moe van het continu opbouwen. Van het altijd maar verstandig zijn. Moe van de pijn. Moe van het gebrek aan spontaniteit. Moe van alles moeten plannen omdat het anders niet gaat. 

Ik ben het zat!

Ik voel me ongemakkelijk om dit zo te delen. Wat betekenen mijn zorgen in het licht van het grote leed in de wereld? Maar mijn dagelijks leven speelt zich niet af in die grotere context en deze gevoelens van frustratie zijn er. Ik wil niet alles wegrelativeren; ik wil erkennen waar ik het zwaar mee heb. Ook al is dat ongemakkelijk. 

Vragen aan jou

• Waar word jij boos, verdrietig, gefrustreerd of moe van?
• Durf je dat te voelen? Kan je treuren om verlies en moeilijkheden?
• Hoe uit je dat? Zo gewenst, welke eerste stap zou je kunnen zetten om je naar je naasten meer uit te spreken over wat je zwaar valt?