Voorgelogen

Ik heb mezelf voorgelogen. Ik zei telkens: Het gaat best goed, nog even hard doorwerken en ik ben weer helemaal gezond. Nu durf ik in te zien: dat is niet zo. Het gaat nog steeds niet zo goed, mijn herstel gaat altijd langzamer dan verwacht en ik weet niet waar het schip strandt. Au. Dat is een harde werkelijkheid. Ik ben jong en ik wil zoveel en het lukt gewoon niet. Ik vind het verschrikkelijk om zo vaak niet mee te kunnen doen. De kinderen van mijn vrienden die ik niet zie opgroeien, de delen van mezelf die amper tot uiting komen, hoe ik van dingen waarvan ik hou zoveel minder kan genieten omdat het me te veel is. Ik haat het!

Hèhè, dat lucht op…

Want dat is de keerzijde van mijn ‘onrealistisch optimisme': het kost ongelooflijk veel energie om steeds te doen alsof het goed gaat, om gevoelens te onderdrukken, om van alles te verwachten en dat het telkens tegenvalt. Het is een valkuil: als ik de waarheid niet inzie blijf ik mezelf overbelasten. Het is confronterend om toe te geven hoe het echt is, maar het geeft ook rust en ontspanning. Het geeft ademruimte om niet langer te hoeven doen alsof. Zo kan ik mijn leven inrichten op hoe het nu echt is, in plaats van op hoe ik zou willen dat het nu is.

De realiteit niet onder ogen zien was een overlevingsstrategie. Zoals een therapeute in mijn revalidatiecentrum zei: degene die het hardste roepen "het gaat goed, hoor!" zijn er vaak het slechtste aan toe. Denken dat ik er bijna was hield me op de been. Ik ben dankbaar dat er iets was waaraan ik me vast kon houden wat me de kracht en motivatie gaf om door te zetten, en dat ik alle stappen heb kunnen zetten die ik gezet heb. Maar nu heb ik het niet meer nodig om mezelf voor te liegen. 

Ga ik nu altijd superrealistisch zitten doen? Echt niet. Optimisme is mijn superkracht!

Ik ben geboren met een haast onuitputbare bron aan positiviteit en het vermogen om in elke situatie het mooie, het leuke, het fascinerende en het grappige te zien. Dit helpt me door moeilijkheden heen. Mijn moeder zegt dat ik lachend ter wereld kwam. Daar moet ik altijd om lachen: ik ben visueel ingesteld…

Optimisme is zowel mijn valkuil als mijn superkracht. En zo geldt dat denk ik voor alle eigenschappen en manieren waarop we met problemen omgaan. Je kunt ze op een ongezonde manier inzetten of als kracht, dan is er balans.

Nu rouw ik om al datgene dat ik mis. Daarna zet ik mijn superkracht weer in, de gezonde versie ervan.

Vragen voor jou

• (Waarin) heb jij de neiging om jezelf voor te liegen?
• Wat zijn jouw valkuilen/superkrachten?
  Wat voorbeelden die ik om me heen zie: analyseren, relativeren, controle houden, je op anderen richten, je schikken in je lot, tanden op elkaar, afleiden, streng zijn voor jezelf, …
• Hoe zet je die op een gezonde manier in? Wat is daarvoor nodig?