Voel het maar

Een paar dagen geleden zat ik te werken op de akker en kwam een huisgenootje naar me toe om te vragen hoe het met me was. Pas toen kon ik het voelen: moe en verdrietig. Ik ben zo moe van dat ellenlange revalidatietraject, en verdrietig omdat ik vaak niet kan leven zoals ik wil. Het luchtte op. De vermoeidheid en het verdriet bewust ervaren voelde veel prettiger dan het wegstoppen ervan. 

Als ik mezelf een bepaalde emotie ontzeg, is het alsof een essentieel deel van mij niet mee mag doen. Alsof ik er niet helemaal ben. Ergens wist ik al wel dat er iets niet helemaal klopte, en dat maakte me onrustig. Door het te voelen kwam er rust over me heen.

Het deed me denken aan een vriendin die - in navolging van een lerares van haar - met warme, uitnodigende stem zei: "Voel het maar."

Voel het maar.

Om te accepteren is het juist nodig om te voelen wat ik moeilijk vind: het trage tempo van mijn herstel, terugval, beperkingen, telkens weer die pijn en moeilijke keuzes. En niet "één keer voelen, en nu is het wel klaar," maar telkens weer opnieuw de gevoelens die zich aandienen doorlopen. Somberheid, frustratie, desillusie, machteloosheid, verslagenheid, wanhoop. Paradoxaal genoeg: het moment dat ik het toesta, dat ik écht durf te voelen, is het moment dat het begint te verschuiven. Ik blijf er alleen in hangen als ik me ertegen verzet. 

Door het niet te onderdrukken gaat het stromen. En die stroming heb ik nodig om lekker in mijn vel te zitten, om me goed te voelen en ook vrede te kunnen hebben met hoe het is.

Vragen voor jou

• Wat is er in jouw leven nodig zodat het stroomt?
• Lukt het je om ook open te staan voor moeilijkere gevoelens?
• Kun je dat in contact met een ander? Zou je dat willen?