Rigoureus rusten

Het lijkt eenvoudig: als je moe bent ga je slapen. Als je pijn hebt stop je met de activiteit die pijn veroorzaakt. Maar ik heb het allemaal bewust moeten leren. Dat doe ik vanaf mijn 23e, toen ik in een revalidatiecentrum een traject voor chronische pijn volgde. Ik weet nog goed, de eerste keer dat ik 's middags ging rusten, omdat ik moe – werkelijk uitgeput – was. Wat een verademing! Maar een oud patroon van 'niet zeuren, gewoon doorgaan' is niet snel vervangen door het gezonde 'als je moe bent of pijn hebt mag je rusten'.

Ook nu, vele jaren later, vind ik rusten nog een uitdaging. Op het oog lijkt het alsof ik ontzettend veel rust, maar ik rust eigenlijk nooit meer dan strikt noodzakelijk om weer door te kunnen. En in die momenten van ogenschijnlijke rust ben ik vaak continu aan het malen over hoe ik al mijn doelen kan halen ondanks mijn beperkte mogelijkheden. Alsof ik continu een ingewikkelde logistieke puzzel probeer op te lossen. Waarom gun ik mezelf geen rust?

Ik wil niet meer puzzelen. Ik wil leren voelen wat ik nodig heb en daarop baseren wat ik doe. En me daar dan oké over voelen, ook als het betekent dat ik minder bereik dan ik wil. Ik wil leren mezelf écht rust te gunnen. 

Ik ga het rigoureus aanpakken. Deze week ga ik meer rusten dan noodzakelijk! Dit wordt mijn uitdaging: 
Elk half uur check ik hoe ik me voel, en als ik merk dat ik iets forceer stop ik daarmee. Wanneer ik rust, blijf ik liggen totdat ik me uitgerust voel en dan nog eens 10 minuten langer. Gewoon om mezelf het signaal te geven dat het mag: rusten. Ik ga af en toe eens ronduit lui zijn, en ik ga ervan genieten!

Oh oh, ik voel de frustraties al komen. Zo krijg ik natuurlijk nooit gedaan wat ik allemaal wil. Maar het is het experiment waard. Volgende week de uitslag! Wie doet er mee?

Vragen aan jou

• Neem jij genoeg rust? Onder welke omstandigheden wel/niet?
• Gun je jezelf rust?
• Wat heb je op dit moment nodig om je goed te voelen? Kun je dat jezelf toestaan?