Dat het passen mag

Een tijd terug was ik verdrietig omdat ik iets niet kon wat ik heel graag wilde: afspreken met een vriendin van me. Ik vond het confronterend en probeerde me al in allerlei bochten te wringen zodat het toch zou kunnen. Maar die vriendin zei kalm dat ik het vertrouwen mag hebben dat ik genoeg ben zoals ik ben, en dat ik het leven kan leven zoals het mij past en dat het goed is zo.

Dat raakte me, want ik heb zo vaak het gevoel dat ik meer moet kunnen dan ik kan - bij een vergelijking met vóór mijn hersenschudding steekt het nu meestal bleekjes af. En dat gevoel van mezelf in bochten wringen ken ik maar al te goed. Als een kleuter die verwoed probeert het vierkante blokje in een rond gat te stoppen. Doodvermoeiend.

Nu ik recent ben verhuisd, denk ik daar weer aan terug. Ik woonde op een prachtige plek en nu ook weer, maar heel anders. Een groot verschil is dat ik eerst in een woongemeenschap woonde, en nu alleen met mijn vriend. En ook al ben ik nog moe van de verhuizing en al het nieuwe, ik voel dat het een goede keuze was.

Het past me op dit moment beter als het in de basis rustig is en ik het sociale opzoek wanneer ik wil, in plaats van dat het sociale continu aanwezig is en ik me er actief uit moet onttrekken om tot rust te komen. Ik voel me rustiger, helderder, sterker. Wat ik mezelf eerder telkens met moeite moest inprenten, weet ik hier als vanzelf: Ik hoef niks. In deze woonsituatie kan ik ideeën over wie ik zou moeten zijn of wat ik zou moeten kunnen makkelijker loslaten.

De vorige woonvorm paste beter bij mijn idealistische plaatje van hoe ik zou willen wonen, en minder bij wat ik op dit moment nodig heb. Natuurlijk mis ik het een en ander van mijn vorige woonplek, maar ik zie in: dit past beter bij wie ik op dit moment ben.

En het is zo lekker om de dingen zo te regelen dat ze echt passen. Écht passen bij je lijf, bij je hoofd, of welke specifieke mogelijkheden of behoeftes je dan ook hebt. En als ik daarvoor durf te gaan en mezelf omarm zoals ik op dit moment ben, stroomt het en wordt het leven moeiteloos. Het is een verademing. Ik wil niet langer proberen mezelf ergens in te passen. Ik ga mijn leven vormgeven zodat het mij past.

Vragen voor jou

• Heb jij ideeën over wie je zou moeten zijn of wat je zou moeten kunnen?
• Leef je je leven volgens een plaatje in je hoofd van hoe het eruit zou moeten zien (denken), of zoals het jou past (voelen)?
• Is er een gebied waarop je jezelf nog niet accepteert zoals je bent? Heb je (daardoor) de neiging om jezelf in situaties te plaatsen die niet passen?
• Hoe kun je het prettiger maken voor jezelf?