Brief aan mijn lichaam
Lief lichaam,
Het spijt me.
Ik heb je pijn genegeerd. Ik heb gedaan of je niet bestond, gedaan alsof je grenzen en behoeftes niet bestonden. Ik heb je misbruikt om doelen te behalen waarvan ik nu niet eens meer weet of ze zo belangrijk waren.
Ik heb je gebruikt om mezelf af te leiden van mijn angst. Ik was voor zoveel dingen bang. Te bang om stil te staan. Te bang om het leven anders te leiden dan anderen om mij heen. Te bang om mijn waarheid onder ogen te zien.
Ik heb geprobeerd andermans goedkeuring te krijgen door jou al datgene te laten doen waarvan ik dacht dat anderen het verwachtten of waardeerden. Omdat ik mezelf niet goed genoeg vond zo. Omdat ik mezelf niet liefhad zoals ik was. En daar was jij de dupe van. Ik ben zo lang trots geweest op het feit dat ik me door jou niet limiteren. Dat ik een bikkel was, een durfal, en altijd maar doorging.
Het spijt me dat ik niet wilde zien dat het je teveel was. Het spijt me dat ik me geschaamd heb voor jou, dat ik me minderwaardig voelde aan anderen die wel alles konden, en dat ik je daarom zo gepusht heb.
Vanaf nu doe ik het anders.
Als je pijn hebt zal ik dat niet meer opvatten als gezeur, maar zal ik je liefdevol verzorgen.
Ik zal je niet meer negeren.
Ik zal je niet meer koste wat kost laten volbrengen wat ik me voorgenomen heb totdat je niet meer kunt.
Als iets je te veel is, zal ik dat accepteren en je niet forceren.
Ik zal je genoeg rust geven zodat je kunt herstellen.
Ik zal je liefdevol omarmen en met respect behandelen.
Je kunt nu eindelijk ontspannen. Ik zal je grenzen en behoeftes respecteren.
Ik begrijp nu eindelijk dat jij mij bent, en ik jou.
Het spijt me.
Ik heb het niet expres gedaan.
Ik wist niet beter.
Vergeef me.
Vragen aan jou
- Hoe verhoud jij je tot je lichaam?
- Ben je wel eens lichamelijk over je grenzen gegaan (of heb je anderen dat laten doen) uit angst voor afkeuring? Heb je dat al een plekje kunnen geven? Zo niet, wat is er nodig om daarvan te herstellen?
- Kun je jezelf liefdevol omarmen? Wat doet dat?
